De volgende tekst is een vertaalde versie van het artikel van Michael Dahlen, dat oorspronkelijk is gepubliceerd in The Objective Standard en vertaald is door Anis Benhayyoun.
Oorspronkelijke bron: https://theobjectivestandard.com/2020/11/corporations-and-political-corruption-the-curse-of-cronyism-and-how-to-end-it/
In "De Aanval op Corporaties" liet ik zien dat de economische macht van een bedrijf fundamenteel verschilt van de politieke macht van een regering. Terwijl economische macht het vermogen is om te produceren en handel te drijven, is politieke macht de wettelijke bevoegdheid om fysiek geweld te gebruiken tegen mensen. De overheid handelt legitiem wanneer zij geweld gebruikt om mensen te beschermen tegen criminelen en vijandige naties. Maar zij handelt vaak onrechtmatig, door geweld te gebruiken om de rechten van mensen te schenden. Een bedrijf kan enorme economische macht hebben, maar in tegenstelling tot de regering heeft het geen wettelijke bevoegdheid om iemand te dwingen iets te doen. Desondanks verwarren mensen economische macht vaak met politieke macht en kennen ze ten onrechte politieke macht toe aan bedrijven.
Hoewel bedrijven geen directe politieke macht hebben, zeggen sommige critici, gaat dit voorbij aan het punt. Zij gebruiken hun economische macht om de overheid op ongepaste wijze te beïnvloeden. Bedrijven hebben dus politieke macht, zo luidt het argument, omdat zij controle krijgen over degenen die die macht hebben. "Deze massale concentraties van economische macht," zegt de voormalige Minister van Arbeid Robert Reich, "genereren politieke invloed die gemakkelijk kan worden misbruikt. "1 Liz Kennedy van het Center for American Progress zegt: "Amerika heeft te maken met een crisis van bedrijfsverovering van democratisch bestuur, waar de economische macht van bedrijven is vertaald in politieke macht met desastreuze gevolgen voor het leven van mensen. "2 Of zoals professor Noam Chomsky van het Massachusetts Institute of Technology het formuleert: "De bedrijven bepalen de voorwaarden waarbinnen de regering opereert, en controleren haar in grote mate. "3 Deze controle heeft betrekking op beide partijen. "De bedrijfspolitieke machines," schrijft journalist Chris Hedges, "controleren de Republikeinen en de Democraten. "4
Hoe denkt men dat dit gebeurt? Verwijzend naar de grondwet, beweert senator Sheldon Whitehouse dat de grondleggers een tragische fout hebben gemaakt. "Ze hebben één bedreiging over het hoofd gezien. Ze zagen het bedrijf over het hoofd," zegt hij; "De Founding Fathers zagen geen specifieke bedreiging voor onze regering vanuit bedrijfsentiteiten, dus bouwden ze geen specifieke verdediging om zich daartegen te beschermen. "5 Vanwege deze onoplettendheid, zoals auteur Robert Monks het stelt, "hebben bedrijven effectief de Verenigde Staten veroverd: haar rechterlijke macht, haar politieke systeem, en haar nationale rijkdom."6
Naar verluidt, hebben bedrijven dit voor elkaar gekregen door te lobbyen en campagne te voeren. Zoals George Monbiot (The Guardian) zegt: "De krachten die ons welzijn dreigen te vernietigen zijn overal dezelfde: in de eerste plaats de lobbykracht van grote bedrijven en veel geld. "7 Volgens de professoren Benjamin Page (Northwestern) en Martin Gilens (University of California in Los Angeles) wordt "te veel schade toegebracht aan de democratie door de vloedgolf van privé-geld in onze politiek. "8 Senator Whitehouse is het daarmee eens: "Gigantische bedrijven en hun volgelingen oefenen macht uit over onze democratie en overspoelen onze verkiezingen met geld om resultaten te kopen. "9
De resultaten die bedrijven kopen zijn onder andere tarieven, subsidies, deregulering en belastingverlagingen. Sommigen noemen dit omkoperij, anderen noemen het corruptie, anderen noemen het vriendjespolitiek.
Velen beweren dat deze ongepaste invloed van bedrijven het vermogen van de overheid om belangrijke dingen gedaan te krijgen, verstikt en de wil van het publiek dwarsboomt. Miljardair en Democratisch presidentskandidaat Tom Steyer zegt: "De bedrijven bezitten de regering, en de regering dient hen en niet het volk van de Verenigde Staten."10 Of zoals de schrijvers Wendell Potter en Nick Penniman schrijven: "Het is moeilijk voor te stellen hoe we betekenisvolle vooruitgang kunnen boeken zolang zoveel van onze wetgevers en regelgevers in de diepe zakken van een paar grote bedrijven zitten."11
Als de regering verantwoording aflegt aan bedrijven, en niet aan kiezers, dan is ons systeem een schijnvertoning. In plaats van een regering van het volk, door het volk en voor het volk, hebben we, zoals de professoren Ralph Gomory en Richard Sylla van de Universiteit van New York het zeggen, "een regering van de bedrijven, door de bedrijven en voor de bedrijven. "12 Op grond van deze overtuiging hebben veel burgers het vertrouwen in het systeem verloren. Uit een in 2010 gehouden enquête onder jongvolwassenen bleek dat de belangrijkste reden om niet te gaan stemmen was "dat, wie er ook wint, de belangen van het bedrijfsleven nog steeds te veel macht zullen hebben en echte verandering zullen voorkomen. "13 Volgens senator Elizabeth Warren "hebben mensen het gevoel dat het systeem tegen hen is opgezet, en ze hebben gelijk. Het systeem is gemanipuleerd."14
De oplossing voor dit oneigenlijke systeem ligt volgens velen voor de hand: de overheid, schrijft auteur David Korten, moet "de macht en vrijheid van machtige bedrijven beperken om de democratie te herstellen."15 Politiek activist Ralph Nader zegt dat we "ruwe bedrijfsmacht ondergeschikt moeten maken aan de wil van het volk. "16 En een echo van een wijdverbreid sentiment, senator Bernie Sanders zegt dat we "bedrijfsgeld uit de politiek moeten halen."17
Door bedrijven in de boeien te slaan en het systeem te ontregelen, zo wordt ons verteld, zal onze democratie weer naar behoren functioneren en goed beleid in het algemeen belang uitvaardigen. Zoals Page en Gilens schrijven: "Wij geloven dat meerderheidsbesluiten de neiging heeft om overheidsbeleid te produceren dat het grootste aantal mensen ten goede komt en het algemeen welzijn bevordert."18
Het bovenstaande verhaal bevat stukjes waarheid. Maar omdat de relevante context ontbreekt, geeft het een grove misvatting van hoe het politiek-economische systeem werkt. De meeste mensen ter linker- en ter rechterzijde zijn het erover eens dat ons systeem disfunctioneel is. Maar zijn corporaties de schuldigen van dit disfunctioneren? En is meer democratie het antwoord?
Lobbyen en campagne-uitgaven
Veel bedrijven lobbyen, dat wil zeggen dat zij een verzoekschrift richten aan de regering om het overheidsbeleid te beïnvloeden. Naast het inhuren van externe bedrijven om voor hen te lobbyen, hebben sommige bedrijven een afdeling overheidszaken, die interne lobbyisten in dienst heeft. Bedrijven lobbyen ook via handels- en brancheorganisaties, zoals de Amerikaanse Kamer van Koophandel, de National Association of Realtors en de Pharmaceutical Research and Manufacturers of America (PhRMA).
Politici en hun medewerkers zijn sterk afhankelijk van lobbyisten om informatie te verstrekken, beleidsonderzoek te presenteren en wetgeving te helpen opstellen.19 Lobbyisten helpen politici ook geld in te zamelen voor hun campagnes. Lobbyisten leveren niet alleen zelf bijdragen, maar houden ook politieke geldinzamelingsacties, waarbij ze geld inzamelen van hun bedrijfsklanten.
Bedrijfslobbyisten richten zich op politici in regelgevende comités die toezicht houden op hun industrieën. Deze comités schrijven en keuren wetsvoorstellen goed voordat het Congres erover stemt, en lobbyisten beïnvloeden wat er al dan niet in wordt opgenomen. Het is geen toeval dat politici die in belangrijke comités zitten - zoals het Financial Services Committee, het Energy and Commerce Committee en het Agriculture Committee - de meeste campagnebijdragen krijgen van de industrieën die zij controleren. Zij krijgen ook veel meer bijdragen dan anderen in het Congres. Maar de leden van het Ways and Means Committee, die verantwoordelijk zijn voor het opstellen van belastingwetten, krijgen de meeste bijdragen.20
Hoewel de Tillman Act van 1907 bedrijven verbood om politieke kandidaten rechtstreeks te financieren, hebben veel grote bedrijven politieke actiecomités (PAC's) waarin ze geld inzamelen om bij te dragen. Zij geven ook onafhankelijk geld uit aan politieke advertenties.21 Bedrijven zijn echter niet de enigen die lobbyen en politieke uitgaven doen. Van vakbonden tot de National Rifle Association, van de National Education Association tot de American Association of Retired Persons, talloze belangengroepen proberen ook verkiezingen en het overheidsbeleid te beïnvloeden. Samen geven bedrijven, PAC's en speciale belangen jaarlijks miljarden dollars uit aan de politiek. In 2019 gaven ze 3,47 miljard dollar uit aan lobbyen en 5,72 miljard dollar aan politieke campagnes.22
Het is niet altijd zo geweest. Voor de jaren 70 waren lobbyen en campagne voeren mager vergeleken met vandaag. Weinig bedrijven hadden lobbyisten, en nog minder hadden kantoren in Washington. Sommige handelsverenigingen lobbyden, maar hun inspanningen waren sporadisch; hun methodes waren ongenuanceerd; hun invloed was klein.23 In 1971 schreef Lewis Powell, voordat hij rechter in het Hooggerechtshof werd, wat later de Powell Memo werd genoemd. "Zoals elke zakenman weet," staat er in de memo, "hebben weinig elementen van de Amerikaanse maatschappij vandaag de dag zo weinig invloed in de regering als de Amerikaanse zakenman [en] de corporatie. Als iemand hieraan twijfelt, laat hem dan de rol van 'lobbyist' op zich nemen voor het standpunt van het bedrijfsleven tegenover de Congrescomités."24
Dit veranderde snel. Bedrijven begonnen zich politiek te mobiliseren, openden kantoren in Washington en richtten meer brancheverenigingen op. Verschillende top CEO's richtten in 1972 de Business Roundtable op met als doel te lobbyen. Ondertussen, van 1974 tot 1980, verdubbelde het lidmaatschap van de Kamer van Koophandel.25 Van 1971 tot 1982, explodeerde het aantal bedrijven met geregistreerde lobbyisten van 175 tot 2445. Corporate PACs groeiden ook, van 89 in 1974 tot meer dan 1.200 in 1980.26 En het totale aantal PACs (inclusief die buiten de onderneming) steeg van minder dan 1.000 in 1974 tot bijna 4.600 in 1985.27 Met hen kwamen ook meer campagne-uitgaven. Van 1974 tot 1982 stegen de uitgaven van alle congreskandidaten van 77 miljoen dollar tot 343 miljoen dollar.28
Uit een opiniepeiling van 1979 bleek dat 90 procent van de bedrijfsleiders zei dat de "bezorgdheid over en betrokkenheid bij federale overheidsbetrekkingen" van hun bedrijf in de afgelopen drie jaar was toegenomen, en voor een meerderheid was die bezorgdheid "extreem groot".29 De vraag is: waarom zijn sinds de jaren zeventig de uitgaven voor lobbyen en campagnes zo dramatisch toegenomen?
Merk op dat in de jaren zestig en zeventig de verzorgingsstaat en de regelgevende staat ook dramatisch groeiden. De "Great Society" van president Lyndon B. Johnson creëerde vele programma's voor herverdeling van rijkdom, van Medicare tot Medicaid, van voedselbonnen tot subsidies voor hoger onderwijs. Hij breidde ook andere programma's uit, waaronder de sociale zekerheid. Bovendien verhoogde president Richard Nixon de belastingen voor het bedrijfsleven door de ondertekening van de belastinghervormingswet van 1969. Hij breidde ook de bevoegdheden van de Federal Trade Commission uit en creëerde verschillende nieuwe regelgevende agentschappen, waaronder de Occupational Safety and Health Administration, de Environmental Protection Agency en de Consumer Product Safety Commission. Gecorrigeerd voor inflatie verzesvoudigden de federale uitgaven voor uitkeringen van 1960 tot 1980 bijna, van $112 miljard tot $657 miljard.30 En de Code of Federal Regulations vervijfvoudigde bijna, van 22.877 tot 102.195 pagina's.31
De enorme groei van de reguleringsstaat leidde tot een enorme groei van de uitgaven voor lobbyen en campagnes.32 Waarom? Hoe meer de overheid ingrijpt in de economie - de vrijheid van bedrijven inperkt, voorschrijft wat ze wel en niet mogen doen, hoge nalevingskosten oplegt - hoe meer stimulans bedrijven hebben om invloed uit te oefenen op de manier waarop de overheid ingrijpt. Een regering die rijkdom zwaar herverdeelt, waarbij sommigen worden bevoordeeld ten koste van anderen, bevordert bovendien een maatschappij van belangengroepen: Bevoorrechte groepen zullen lobbyen om hun buit te beschermen, sommige slachtoffers zullen lobbyen om een bevoorrechte groep te worden, en andere slachtoffers zullen lobbyen om hun rechten te beschermen. Zoals de grote Franse politieke econoom Frédéric Bastiat in 1850 schreef, wanneer de wet wordt "afgeleid van haar ware doel - dat zij eigendom kan schenden in plaats van het te beschermen - dan zal iedereen willen deelnemen aan het maken van de wet, hetzij om zichzelf te beschermen tegen plundering of om de wet te gebruiken voor plundering."33
De uitbarsting van bedrijfslobby's in de jaren 1970 was uit zelfverdediging, toen bedrijven zichzelf probeerden te beschermen tegen de interventionistische aanval van Johnson en Nixon. De CEO's die de Business Roundtable oprichtten, geloofden dat bedrijven een "rol moesten spelen in de vorming van het overheidsbeleid" om "ongerechtvaardigde inmenging door de overheid in bedrijfsaangelegenheden" te beperken. 34
Hoewel het lobbyen door bedrijven in de jaren '80 dit bemoeienis vertraagde, ontstond in 1993 een potentieel enorme dreiging met het universele gezondheidszorgplan van President Bill en First Lady Hillary Clinton. Dit plan zou onder andere prijscontroles hebben opgelegd, werkgevers gedwongen hebben om ziektekostenverzekeringen aan te bieden, en verplicht hebben gesteld welke voordelen verzekeringsplannen mochten bieden. In reactie hierop heeft de gezondheidszorgindustrie haar lobbyactiviteiten opgevoerd, wat ertoe heeft bijgedragen dat het plan werd verworpen. Van 1992 tot 1994 verdubbelde bijna het aantal gezondheidszorgfirma's dat aan lobbyen deed.35 Campagnebijdragen volgden dit voorbeeld. "Terwijl het Congres zich voorbereidt om te debatteren over drastische veranderingen in het gezondheidszorgsysteem van het land," rapporteerde de New York Times, "ontvangen haar leden enorme campagnebijdragen van de medische industrie, een bedrag dat blijkbaar ongekend is voor een niet-verkiezingsjaar. . . . Het is duidelijk dat de vroege winnaars leden van het Congres zijn."36
Een andere, meer recente inmenging is de "handelsoorlog" van president Donald Trump, die niet alleen schadelijk is voor bedrijven die consumptiegoederen importeren, maar ook voor bedrijven die onderdelen en grondstoffen importeren. Dit heeft ertoe geleid dat veel van deze bedrijven lobbyisten hebben ingehuurd om hen te helpen tariefvrijstellingen te krijgen. Zoals Politico meldt: "De handelsoorlogen van Trump hebben het lobbyen voor tariefvrijstellingen tot een big business gemaakt. . . . Meer dan twee dozijn meestal kleine en middelgrote bedrijven hebben voor het eerst een lobbyist in Washington ingehuurd." 37
Volgens een enquête onder lobbyisten is de belangrijkste reden waarom bedrijven lobbyen "de noodzaak om zich te beschermen tegen veranderingen in het overheidsbeleid (of andere overheidsacties) die schadelijk zouden kunnen zijn. "38 Het bewijs toont aan dat de meeste bedrijven beginnen te lobbyen om defensieve redenen. Voor sommige bedrijven is weerstand bieden tegen overheidsinmenging echter niet de enige reden om te blijven lobbyen.
Historisch gezien, wilden de meeste zakenlui dat de overheid hen niet in de weg zou staan. Maar de laatste decennia is de houding van sommigen veranderd. Zoals een lobbyist het omschrijft: "Het gaat van 'laat ons met rust' naar 'laten we er samen aan werken'. "39 Lobbyisten hebben deze verschuiving helpen bewerkstelligen omdat zij er belang bij hebben hun bedrijfsklanten ervan te overtuigen zich in te schrijven voor meer lobbywerk.40 Zoals de meeste diensten, wordt lobbyen in gradaties aangeboden, gaande van een beperkte focus op één kwestie tot een veelomvattende, veelzijdige strategie die vele kwesties omvat.
De meest politiek actieve bedrijven zijn niet altijd op de hoogte van alles wat hun externe lobbyisten doen, aangezien de meeste directieleden zich concentreren op hun bedrijf en politieke zaken overlaten aan specialisten.41 Zoals senator Whitehouse opmerkt, "CEO's kunnen volledig onwetend zijn over hun eigen lobbyoperatie ... [Dit leidt tot een bepaald beleid in de directiefuncties, maar een totaal andere druk van hun lobbykracht in het Congres."42
Naarmate bedrijven meer politiek actief worden, verschuiven hun strategieën - vaak op aandringen van hun lobbyisten - van verdediging naar aanval.
Cronyisme
De farmaceutische industrie is een voorbeeld van lobbyen dat verschoof van verdediging naar aanval. Terwijl de handelsgroep van de industrie, PhRMA, lobbyde tegen het gezondheidszorgplan van Clinton, lobbyde ze voor - en hielp ze met het opstellen van - de Medicare Modernization Act (MMA, 2003).43 De MMA voegde een subsidie toe voor geneesmiddelen op recept (Part D), de grootste uitbreiding van Medicare in de geschiedenis. Omdat de overheid de belangrijkste afnemer werd van geneesmiddelen op recept, steeg de verkoop van farmaceutische producten explosief. Medicare Deel D kost nu bijna $100 miljard per jaar.44
Congreslid Billy Tauzin, die substantiële campagnebijdragen ontving van de gezondheidszorgindustrie, loodste de MMA door het Huis.45 Nadat hij het Congres in 2005 verliet, werd hij voorzitter van PhRMA, die vervolgens zwaar lobbyde voor de Affordable Care Act (ACA, 2010). President Barack Obama wilde maatregelen om de kosten van Medicare Part D te beperken, maar PhRMA verzette zich hiertegen. Obama stemde ermee in om deze maatregelen te beperken, en in ruil daarvoor voerde PhRMA een advertentiecampagne van 150 miljoen dollar ter ondersteuning van het wetsvoorstel.46 Maar PhRMA was niet de enige groep die lobbyde. Meer dan veertienhonderd organisaties hebben ook gelobbyd voor de ACA.47
De offensieve lobbystrategie van PhRMA - het nastreven van speciale gunsten, bedrijfswelzijn en regels die rechten schenden - is een voorbeeld van vriendjespolitiek, de praktijk van het lobbyen voor een beleid waarbij de overheid macht uitoefent om een bedrijf te helpen of zijn concurrenten te schaden. Defensief lobbyen daarentegen - legitiem lobbyen om onrechtvaardige straffen te vermijden - is geen vriendjespolitiek. Maar zoals we zullen zien, is de grens tussen defensief lobbyen en offensief lobbyen vaak onduidelijk.
Omdat herverdeling van rijkdom en overheidsinterventie schering en inslag zijn, is er ook sprake van vriendjespolitiek. De overheid bevoordeelt sommige bedrijven met tarieven (b.v. staal), subsidies (landbouw), reddingsoperaties (banken), lening garanties (alternatieve energie), en monopoliefranchises (openbare nutsbedrijven) - om er maar een paar te noemen. Een regering die dergelijke gunsten verleent, zal onvermijdelijk op gunst beluste bedrijven aantrekken.
Natuurlijk geven bedrijven en politici nooit toe dat vriendjespolitiek hun motief is om dergelijk beleid te steunen. In plaats daarvan rationaliseren zij dit beleid vaak door het aanvoeren van speculatieve economische argumenten. Denk maar aan het "reddingspakket" van de grote banken in het kader van het Troubled Asset Relief Program (TARP). Toen de financiële crisis zich in de herfst van 2008 ontvouwde, voerden politici aan dat banken "te groot waren om failliet te gaan", en dat de overheid ze dus moest redden om "besmetting" te voorkomen. Door Bear Stearns en vervolgens Fannie Mae en Freddie Mac te redden, wekte de overheid de verwachting dat ze geen enkele grote financiële instelling failliet zou laten gaan. Om onverklaarbare redenen liet de overheid vervolgens Lehman Brothers failliet gaan. De markten raakten in paniek door de inconsistentie van de overheid en kelderden nog verder nadat zij het TARP had ingevoerd. Desondanks zijn er geen bedrijven in gebreke gebleven omdat Lehman failliet ging; het faillissement van Lehman veroorzaakte geen negatieve ripple-effecten of kettingreacties van faillissementen. En het bedrijf werd op een vlotte, ordelijke manier afgewikkeld, aangezien zijn activiteiten snel aan andere bedrijven werden verkocht.49
Terwijl sommige politici TARP steunden omdat ze vreesden dat de crisis zonder TARP erger zou zijn, steunden anderen het vanwege hun banden met de financiële industrie. Is het toeval dat de architect van TARP, minister van Financiën Hank Paulson, de voormalige CEO van Goldman Sachs was? 50 Misschien. Maar kort voor het bailout riep senator Charles Schumer een aantal financiële topmannen bijeen voor een fondsenwerving voor de Democraten. Hij vertelde hen dat TARP moeilijk te verkopen zou zijn in het Congres, maar dat ze op zijn partij konden rekenen. In de daaropvolgende week stuurden die topmannen 135.000 dollar aan campagnebijdragen.51 Volgens een studie was de kans dat politici voor TARP stemden groter naarmate ze meer bijdragen kregen van de financiële industrie.52 Een andere analyse toonde aan dat "politiek geëngageerde bedrijven niet alleen meer kans hadden om TARP-steun te ontvangen, maar dat ze ook een groter bedrag aan TARP-steun ontvingen en de steun eerder ontvingen dan bedrijven die niet politiek betrokken waren. "53
De TARP reddingsoperatie rook naar vriendjespolitiek. De meest beruchte corporaties met de meeste vriendjespolitiek bevindt zich echter niet in het bankwezen maar in de landbouw: Archer-Daniels-Midland (ADM). Tientallen jarenlang had de voormalige CEO Dwayne Andreas nauwe banden met politici en droeg hij miljoenen dollars bij aan hun campagnes.54 Bijna de helft van ADM's activiteiten bestaat uit de productie van ethanol en hoog-fructose maïssiroop (beide afgeleid van maïs). Deze twee producten zouden economisch niet haalbaar zijn zonder zware overheidsinterventie - waarvoor ADM heeft gelobbyd. Hoewel ethanol een substituut is voor benzine, zou in een vrije markt niemand ethanol gebruiken omdat het veel meer kost en een brandstof van mindere kwaliteit is dan benzine. Maar dankzij een combinatie van invoerheffingen, subsidies, mandaten en belastingvoordelen heeft de overheid kunstmatig een markt gecreëerd voor een van de belangrijkste producten van ADM.55
Fructose maïssiroop, een vervangmiddel voor suiker, kent een vergelijkbaar verhaal. De prijs van suiker in de Verenigde Staten is twee tot drie keer hoger dan de gemiddelde prijs in andere landen als gevolg van invoerheffingen, prijsondersteuning, gesubsidieerde leningen en invoerbeperkingen, allemaal gelobbyd door de suikerindustrie.56 Maar één bedrijf dat geen suiker produceert, steunt ook dit beleid: ADM. Waarom? De kunstmatig hoge prijs van suiker heeft de vraag naar maïssiroop met een hoog fructosegehalte kunstmatig doen toenemen. Veel voedings- en drankenbedrijven die liever suiker zouden gebruiken, gebruiken in plaats daarvan maïssiroop met een hoog fructosegehalte omdat dit minder kost. Terwijl ze de zakken van ADM vullen, kost het suiker- en ethanolbeleid van de overheid de consumenten en de belastingbetalers jaarlijks miljarden dollars.57
Naast het lobbyen voor invoertarieven of subsidies, lobbyen sommige bedrijven voor meer regelgeving. Toch vertellen experts ons vaak dat bedrijven zich reflexmatig verzetten tegen regelgeving en er meedogenloos tegen vechten. "Wanneer bedrijven lobbyen bij de overheid," zegt professor in de rechten Joel Bakan, "is hun gebruikelijke doel om regelgeving te vermijden. "58 Dit is waar voor veel bedrijven, maar niet allemaal. H&R Block lobbyde voor nieuwe IRS-eisen voor professionele belastingadviseurs.59 Mattel en Hasbro lobbyden voor strenge regels voor de veiligheid van speelgoed.60 Sylvania en General Electric lobbyden voor hogere efficiëntienormen voor gloeilampen.61 Kellogg en de Grocery Manufacturers of America lobbyden voor strengere regels voor voedselveiligheid.62 "Ik geloof dat we een actievere rol nodig hebben voor regeringen en regelgevers," zegt Facebook CEO Mark Zuckerberg; "Van wat ik heb geleerd, geloof ik dat we nieuwe regelgeving nodig hebben."63
Regelgeving verhoogt de kosten van zakendoen. Dus waarom zou een bedrijf ze steunen? Sommigen denken dat regulering hen een stempel van goedkeuring van de overheid zal geven, wat meer vertrouwen zal creëren bij consumenten en investeerders. Andere bedrijven, als ze weten dat er toch regelgeving aankomt, hebben liever te maken met één set federale regels dan met vijftig sets van staatsregels. Corporaties die aan vriendjespolitiek doen, steunen regelgeving echter om een andere reden: het creëert toetredingsdrempels, waardoor gevestigde bedrijven worden beschermd tegen nieuwe concurrentie. Tijdens de Reagan-regering werkten Robert Monks en Nell Minow aan een Presidentiële Task Force voor het verlichten van de regelgeving. Tot hun verbazing "ontdekten zij dat vertegenwoordigers van het bedrijfsleven voortdurend streefden naar meer in plaats van minder regelgeving, vooral wanneer die hen ... zou beschermen tegen concurrentie. "64
Sommige voorschriften smoren de concurrentie opzettelijk in de kiem, en zelfs die voorschriften die dat niet doen, hebben niettemin hetzelfde effect. De Code of Federal Regulations telt nu meer dan 185.000 bladzijden. Hoewel kleine bedrijven van sommige voorschriften zijn vrijgesteld, leggen andere voorschriften hen zware lasten op. Fred Deluca, oprichter van Subway, zegt: "Als ik vandaag Subway zou beginnen, zou Subway niet bestaan." Het klimaat voor ondernemers, vervolgt hij, "is slechter geworden omdat er steeds meer reguleringen zijn. Het is moeilijk voor mensen om zaken te doen, vooral voor een klein bedrijf."65 Peter Schiff, oprichter van Euro Pacific Capital, is het daarmee eens: "Mijn kleine beleggingsfirma heeft nu een vrij omvangrijke compliance afdeling. Als alle regels en reglementeringen die vandaag bestaan, ook hadden bestaan in het midden van de jaren '90 toen ik mijn firma opstartte, dan had ik gewoonweg niet de financiële middelen gehad om het op te starten."66
Opmerkelijk is dat sommige van de meest enthousiaste voorstanders van regelgeving erkennen dat ze de concurrentie verstikken. Ons "reguleringssysteem," merkt Nader op, "ondermijnt de concurrentie en verankert monopolies ten koste van het publiek. "67 Kleine bedrijven en gemeenschapsbanken "verdrinken in ingewikkelde regelgeving," wijst senator Warren erop; "lange, ingewikkelde regels creëren mazen waar de grote bedrijven van kunnen profiteren, maar ze laten de kleintjes in de kou staan. "68 En zoals politiek commentator Thom Hartmann uitlegt, "grote bedrijven hebben een infrastructuur om met regelgeving om te gaan, [terwijl] de last van de regelgeving voor kleine bedrijven hen soms wegvaagt."69
Hoewel regelgeving kleinere bedrijven over het algemeen benadeelt, profiteren sommige kleine bedrijven nog steeds van de gunst van de overheid.70 De Small Business Administration en andere overheidsinstanties subsidiëren en garanderen bijvoorbeeld leningen voor kleine bedrijven. En in sommige bedrijfstakken beschermt de regelgeving gevestigde kleine bedrijven door nieuwkomers tegen te houden. Slijterijen, limousinechauffeurs, taxibedrijven, verhuisbedrijven - dit zijn slechts enkele sectoren waarin de wetgeving inzake het bewijs van noodzaak (Certificate of Need - CON) de toetreding van nieuwe bedrijven beperkt.71
Regelgeving, kortom, schaadt sommige kleine bedrijven, maar bevoordeelt andere. Dit benadrukt een belangrijke waarheid over vriendjespolitiek. De meeste critici benadrukken dat vriendjespolitiek het slachtoffer is van consumenten en belastingbetalers. Maar ze zien vaak een andere groep slachtoffers over het hoofd: andere bedrijven.
Fabrikanten die hogere prijzen betalen voor staal behoren tot de slachtoffers van invoertarieven op staal. Levensmiddelenbedrijven die hogere suikerprijzen betalen, en snoepfabrieken die hun activiteiten naar het buitenland hebben verplaatst vanwege de hogere prijzen, zijn onder meer het slachtoffer van de suikersubsidies. Gezonde financiële instellingen die de activa van failliet gaande banken tegen spotprijzen zouden hebben opgekocht, behoren tot de slachtoffers van de reddingsoperatie TARP. Ondernemingen die andere bedrijfstakken zouden betreden, maar dat niet mogen, zijn onder meer het slachtoffer van CON-wetten en monopoliefranchises. Autofabrikanten die niet rechtstreeks aan consumenten mogen verkopen, zijn onder meer het slachtoffer van wetten die autodealers bevoordelen. Bedrijven als Airbnb en Uber, die in sommige steden verboden zijn, behoren tot de slachtoffers van de pogingen van deze steden om hotels en taxi's van concurrentie te isoleren. De meest innovatieve, succesvolle bedrijven behoren tot de slachtoffers van antitrust; minder succesvolle bedrijven spannen ongeveer 95 procent van de antitrustrechtszaken aan, in een poging hun rivalen aan banden te leggen.72
Wanneer de overheid ingrijpt in de economie - beperkt, oplegt, verbiedt, onteigent - zet zij geweld in tegen mensen en bedrijven en schendt zij hun rechten. Dit is de reden waarom de regulerende staat ons allemaal schade berokkent, zelfs degenen die er ogenschijnlijk van profiteren.
Stel dat de lobbyisten van een bedrijf een schadelijke ingreep niet kunnen herroepen. (Dit is gebruikelijk, aangezien lobbyen veel effectiever is in het blokkeren van voorgesteld beleid dan in het afschaffen van bestaand beleid)73 Als, om deze schadelijke interventie te compenseren, het bedrijf lobbyt om een andere schijnbaar gunstige interventie te verkrijgen of te behouden, is dat dan defensief of offensief? Indien offensief, is het dan gerechtvaardigd? Of stel dat de overheid de concurrenten van een bedrijf subsidieert. Als ook dat bedrijf lobbyt voor een subsidie om het oneerlijke voordeel van zijn concurrenten teniet te doen, is dat dan defensief of offensief? Het beantwoorden van deze vragen is ingewikkeld omdat veel bedrijven door talloze ingrepen worden benadeeld terwijl zij van andere profiteren. Of zij per saldo onrechtvaardig winnen of onrechtvaardig verliezen is dus uiterst moeilijk te ontcijferen.
Naarmate vriendjespolitiek alomtegenwoordig wordt en meer bedrijven er begunstigden en slachtoffers van worden, wordt de grens tussen defensief en offensief lobbyen steeds onduidelijker.
Systemische Corruptie
Als lobbyisten van bedrijven geld inzamelen en bijdragen aan politieke campagnes in ruil voor gunsten van de overheid, is dat dan geen omkoping? Volgens de wet niet. Lobbyisten en politici weten hoe ze het spel legaal moeten spelen. Als hun ruil indirect is, als een tegenprestatie niet expliciet is, is het technisch gezien geen omkoping. Maar afgezien van de technische details, ruikt het vanuit het oogpunt van een buitenstaander, zelfs als het legaal is, zeker naar omkoping, en dat is ook hoe deskundigen het vaak beschrijven. Maar om een uitwisseling als omkoping te beschouwen, moet de persoon die het geld overhandigt, de initiatiefnemer zijn. Bedrijfslobbyisten geven echter niet vaak vrijwillig geld; politici "vragen" het.
"We stellen ons voor dat lobbyisten de zalen van het Congres besluipen," rapporteert NPR, "om te proberen wetgevers met geld te beïnvloeden. Maar vaak is het net andersom: Congresleden stalken lobbyisten, op zoek naar bijdragen. "74 Zoals een voormalige lobbyist het zegt: "Als een Congreslid belt en je hebt zijn stem nodig, dan ga je akkoord om een geldinzameling te organiseren. Dat betekent dat je andere mensen moet vinden die geld komen geven. "75 In een voicemail die werd achtergelaten voor een lobbyist, zei afgevaardigde Eleanor Holmes Norton dat ze "verbaasd" was dat de lobbyist geen bijdrage aan haar had geleverd. "Ik bel gewoon eerlijk", zei ze, "om een bijdrage te vragen." Ze herinnerde de lobbyist er ook aan dat ze een senior lid is van de commissie en voorzitter van de subcommissie in zijn "sector. "76 NPR wees erop dat wat Norton deed gebruikelijk is: "Honderden van dergelijke telefoontjes van wetgevers komen waarschijnlijk elke maand voor. En dat is ongetwijfeld een understatement."77
Bijna iedereen in het politieke spectrum klaagt erover dat bedrijven een te grote invloed hebben op de regering. Maar het smerige geheim van Washington is dat politici willen dat bedrijven lobbyen. Waarom? Omdat geld inzamelen bij bedrijven die lobbyen veel gemakkelijker is dan geld inzamelen bij bedrijven die dat niet doen. Bovendien weten politici dat, om bedrijven aan het lobbyen te krijgen, de overheid zich moet mengen in hun zaken. Sterk gereguleerde industrieën lobbyen ook zwaar - en dragen bij aan politieke campagnes. Zoals Tim LaPira van het Center for Responsive Politics het stelt, "industrieën zoals het bankwezen of olie en gas geven een enorme hoeveelheid geld uit omdat zij een geschiedenis en erfenis hebben van gereguleerd te zijn". Het kleine deel van het geld dat hedge funds uitgeven, heeft te maken met het feit dat ze niet zwaar gereguleerd zijn."78
Dat was begin 2007, maar zoals de New York Times berichtte, "heeft Washington zijn aandacht gericht op de snelgroeiende hedgefondsindustrie. "79 Nadat senator Schumer een diner had gehouden met hedgefondsmanagers, verzevenvoudigden de lobbyuitgaven voor de industrie in een jaar tijd, terwijl de campagnebijdragen meer dan verdrievoudigden van de verkiezingscycli van 2006 tot 2008.80 Men kan alleen maar veronderstellen dat Schumer's boodschap aan de hedgefondsindustrie vergelijkbaar was met de eerdere boodschap van senator Orrin Hatch aan de techindustrie. "Als je betrokken wilt raken bij het bedrijfsleven," zei Hatch, "dan moet je betrokken raken bij de politiek."81
Bedrijven verstrengelen in de politiek betekent meer lobbyen, wat meer bijdragen voor politici betekent. In 1994 stelde Vice President Al Gore voor om de regelgeving voor Internet service providers te versoepelen. De reactie van het Congres was, volgens een van Gore's assistenten,: "Echt niet! Als we deze jongens dereguleren, hoe gaan we dan geld van ze krijgen?"82
Naast regelgeving is de belastingwetgeving een onuitputtelijk instrument voor politici om campagnebijdragen te werven. Maar volgens veel commentatoren is de belastingwet ook een voorbeeld van cronyisme en zogenoemd corporate welfare. Hoe? Gerichte belastingvoordelen.83 Een bedrijf dat lobbyt voor belastingverlagingen, lobbyt echter niet voor een gift; het lobbyt voor het "voorrecht" om meer van zijn eigen geld te houden. Critici beweren echter dat het oneerlijk is om sommige bedrijven minder te belasten dan andere. Dat is waar, maar bedrijven die minder belasting betalen mogen daar niet de schuld van krijgen. Vennootschapsbelastingen zijn ongelijk, en de belastingwetgeving is onnoemelijk ingewikkeld omdat politici ze opzettelijk zo ontworpen hebben.
Denk eens aan "belastingverlagingen". Dit zijn gerichte belastingvoordelen, zoals de belastingfaciliteit voor biodieselbrandstof, die om de paar jaar aflopen. Maar het Congres verlengt de meeste, dus waarom ze niet permanent maken? 84 Dat zou hun doel voorbijschieten - vanuit het perspectief van de politici. Wanneer een belastingfaciliteit bijna afloopt, zullen de bedrijven die ervan profiteren lobbyen voor verlenging. Dat is wat de politici willen, want zij zullen geld inzamelen bij die bedrijven in ruil voor verlenging van het belastingvoordeel - tijdelijk, natuurlijk.85
Het spel dat politici spelen met belastinguitbreidingen is vergelijkbaar met een meer verraderlijke tactiek die zij gebruiken om campagnebijdragen los te krijgen. Politici zullen vaak een wetsvoorstel indienen dat een industrie zou schaden. Bedrijven geven dan geld om het wetsvoorstel tegen te houden. Maar de politici, die dit vanaf het begin wilden, waren niet van plan het wetsvoorstel in te voeren. Het doel was alleen om geld van de industrie te krijgen. Politici hebben zelfs bijnamen voor deze wetsvoorstellen, zoals “milker bills", “juicer bills" en “fetcher bills. "86 In deze context zijn campagnebijdragen beschermingsgeld. "Betaal ons," knipogen en knikken de politici, "en wij zullen u geen kwaad doen."
Dit lijkt niet op omkoping maar op afpersing.
Toen John Hofmeister, voormalig president van Shell Oil Company, voor het Congres verscheen, werd hij door politici ondervraagd over de hoge olieprijzen. Afgevaardigde Maxine Waters dreigde zelfs met "overname en de regering die al uw bedrijven leidt. "87 Hofmeister vertelt: "Na de hoorzittingen vroegen veel mensen die Shell hadden aangevallen me om een donatie voor hun campagne of om te helpen een inzamelingsactie voor hen te organiseren."88
Behalve door te dreigen met schade, zamelen politici ook geld in door voordelen te beloven. In 1999 stuurde Jim Nicholson, voorzitter van het Republikeinse Nationale Comité, een brief aan Charles A. Heimbold Jr., CEO van Bristol-Myers Squibb. (De brief werd openbaar gemaakt in een rechtszaak over campagnefinanciering.) "We moeten de communicatielijnen openhouden," schreef Nicholson, "als we wetgeving willen blijven aannemen die gunstig is voor uw industrie. "89 Hij vroeg ook om een donatie van 250.000 dollar.90
Of het nu met een wortel is of met een stok, wanneer politici die de macht hebben over een industrie op leven en dood om geld komen "vragen", hebben bedrijven geen andere keuze dan het politieke spel mee te spelen. Ze moeten lobbyen en bijdragen aan politieke campagnes of de gevolgen dragen.
Kijk naar wat er met Microsoft is gebeurd. In de jaren '90 gaf het weinig uit aan lobbyen, en CEO Bill Gates schepte op dat Microsoft geen kantoor in Washington had. Dit verontrustte sommige politici. Senator Hatch zei dat Microsoft "knokkel koppig en hardnekkig is. . . . Ik heb (Microsoft) advies gegeven, en ze besteden er geen aandacht aan. "91 Volgens een lobbyist "kun je niet zeggen: 'Wij zijn beter dan dat.' Op een gegeven moment word je te groot, en kun je Washington niet meer negeren."92 In maart 1998 merkte een congresmedewerker op: "De tech-industrie had een houding dat de overheid moest doen wat ze moest doen, maar ons met rust moest laten. . . . Hun afzijdige benadering van Washington zal hen nog wel eens parten spelen.”93
En dat gebeurde ook. Twee maanden later werd Microsoft door het Ministerie van Justitie voor de rechter gedaagd wegens kartelvorming. Wat was de misdaad? Het bood een Web browser: Internet Explorer, gratis aan, gebundeld met het Windows besturingssysteem. Na jaren van procederen werd een schikking getroffen, maar het kwaad was al geschied. Hoewel Microsoft het best geplaatst was om een besturingssysteem voor mobiele telefoons te ontwikkelen, verloor het van Google's Android. "We waren bezig met wat Windows Mobile werd genoemd," zei Gates. “We hadden bijna het dominante mobiele besturingssysteem. Maar we werden afgeleid tijdens onze mededingingsrechtszaak."94
Gates betreurde dat hij niet politiek geëngageerd was, en Microsoft leerde snel zijn les en spendeerde bakken met geld aan lobbyen. Andere techbedrijven volgden dit voorbeeld. Maar één technologiebedrijf hield het langer vol dan zijn concurrenten: Apple. Tot 2012 gaf het relatief weinig uit aan lobbyen. Jeff Miller, een voormalig hooggeplaatst lid van een Antitrust-subcommissie van de Senaat, zei destijds: "Ik heb nog nooit een ontmoeting gehad met iemand die Apple vertegenwoordigde. Er zijn andere technologiebedrijven geweest die ervoor kozen om zich niet in Washington te begeven, en die strategie was voor het grootste deel niet in hun voordeel. "95 De lobbyuitgaven van Apple zijn sindsdien meer dan verdrievoudigd, als reactie op de toegenomen controle door de overheid.96
In tegenstelling tot Apple en Microsoft, die het politieke spel spelen omdat ze moeten, spelen sommige bedrijven het omdat ze kunnen. In plaats van onafhankelijkheid na te streven, streven zij naar tarieven, subsidies, concurrentievervalsende regelgeving en dergelijke. Dat dergelijke bedrijven moeten worden veroordeeld lijkt duidelijk. Maar hen veroordelen, hoewel gerechtvaardigd, is vaak problematisch omdat het moeilijk is te bepalen welke bedrijven veroordeeld moeten worden, gezien de onduidelijke grens tussen defensief en offensief lobbyen. Bovendien is zo'n veroordeling vaak misplaatst omdat crony corporaties een symptoom van het probleem zijn, niet de oorzaak ervan.
Wat in de eerste plaats moet worden veroordeeld en veranderd is het systeem dat bedrijven ertoe aanzet te lobbyen voor zelfverdediging en hen tegelijkertijd verleidt te lobbyen voor politieke gunsten. Dit politiek-economische systeem is een gemixte economie, een mengeling van vrijheid en overheidsinterventie, van kapitalisme en de op regelgeving gebaseerde staat. Een argument voor een gemengde economie is dat het kapitalisme weliswaar een geweldige motor is voor het scheppen van rijkdom, maar dat de "excessen" ervan moeten worden getemd. Overheidsingrijpen is van vitaal belang voor het "algemeen belang" en het "algemeen welzijn".
We moeten deze visie heroverwegen. Het disfunctioneren en de onrechtvaardigheid van dit systeem zijn het gevolg van de macht van de overheid om in te grijpen in de economie, waarbij aan sommigen politieke gunsten worden verleend ten koste van anderen. Wie zou die gunsten moeten krijgen? Ten koste van wie? En waarom? In een gemengde economie bepalen de groepen met de meeste politieke invloed wie wint en wie verliest. Het resultaat is een vrijbuiterij van bedrijven, speciale belangengroepen en hun lobbyisten die strijden om het overheidsbeleid te beïnvloeden. Het impliciete principe dat aan dit systeem ten grondslag ligt is: Er zijn geen principes.
De rechten van het individu? Verouderd.
Zijn vrijheid en vrijheden? Onbruikbaar.
Zijn rijkdom en eigendom? Voor het grijpen.
Geen enkel beleid, hoe immoreel of irrationeel ook, is verboden als lobbyisten genoeg politici, of genoeg politici elkaar, kunnen opjutten om het te steunen. Elk belangrijk wetsvoorstel telt honderden, zo niet duizenden bladzijden omdat politiek verbonden groepen aan de touwtjes trekken en er bepalingen in opnemen die henzelf ten goede komen - of anderen schaden. Als gevolg daarvan is het regeringsbeleid een warrige, onbegrijpelijke mix van privileges en straffen. In een gemixte economie komt de concurrentie om politieke gunsten steeds meer in de plaats van de concurrentie op de markt. Naarmate de omvang en de complexiteit van de overheidsbemoeienis toenemen, neemt ook de belasting van de economie toe. Wat is de oplossing voor dit verrotte systeem?
Waarom 'meer democratie' niet de oplossing is
Sommigen beweren dat ons systeem zoveel problemen heeft omdat onze democratie gekaapt is. "Gewone mensen," klaagt senator Whitehouse, "zitten niet langer achter het stuur van de Amerikaanse democratie. "97 Wie zit er dan wel achter het stuur? De "krachten van het bedrijfsleven", vervolgt Whitehouse, "hebben onze democratie geïnfiltreerd. "98 Korten zegt: "Wanneer bedrijven heersen over onze politieke, culturele en economische ruimten, is democratie op zijn best een illusie. "99 Of zoals Reich verklaart: "Democratie kan niet worden bereikt tenzij de macht wordt herverdeeld. "100
In deze visie is er geen vooruitgang mogelijk, tenzij we de macht bij de bedrijven weghalen en teruggeven aan de mensen. "Potter en Penniman stellen: "We moeten eerst de democratie herstellen, voordat we de andere problemen kunnen oplossen. "101 Dit zal "wetgeving van algemeen belang een veel betere kans geven om het van de particuliere belangen te winnen. "102 De professoren Page en Gilens zijn het hiermee eens: "Onze problemen kunnen effectiever worden aangepakt als we ons politieke systeem hervormen om meer democratie te bereiken: meer gelijke kansen voor alle burgers om te bepalen wat hun regering doet en beleid dat beter aansluit bij de behoeften van alle Amerikanen. "103
Om onze democratie te herstellen, zo redeneren deze intellectuelen, moeten we privé-geld uit politieke campagnes halen. Waarom? Omdat, zoals Page en Gilens beweren, "geld de Amerikaanse politiek diepgaand corrumpeert. "104 Of zoals Potter en Penniman het stellen: "Geld in de politiek is niet alleen iets slechts dat erger wordt - het verlamt het land. "105 Het probleem met geld, zo vertellen zij ons, is dat politici meer ontvankelijk worden voor hun donateurs dan voor hun kiezers. Daarom hebben we een hervorming van de campagnefinanciering nodig. Volgens voormalig volksvertegenwoordiger Mickey H. Edwards zou "het beperken van campagnesteun, hetzij rechtstreeks aan een kandidaat of als een onafhankelijke uitgave, helpen om de aandacht weer te richten op publieke in plaats van particuliere belangen."106
Maar regelgeving voor campagnefinanciering heeft niets opgelost, en verdere hervormingen zullen dat ook niet doen. De geschiedenis van de wet op de campagnefinanciering is een geschiedenis van omzeilde regels, omdat men er niet in is geslaagd particulier geld uit de politiek te weren. Beperk bijdragen rechtstreeks aan kandidaten, en mensen zullen bijdragen aan politieke partijen. Beperk dat, en ze zullen bijdragen aan PAC's. Beperk dat, en zij zullen geld inzamelen voor kandidaten en de bijdragen samen "bundelen". Beperk dat, en zij zullen advertenties kopen om burgers aan te sporen op een kandidaat te stemmen ("express advocacy"). Beperk dat, en zij zullen advertenties kopen waarin de staat van dienst van een kandidaat wordt belicht zonder aan te geven op wie te stemmen ("issue advocacy"). Beperk dat, en zij zullen anoniem campagnemateriaal verspreiden. Het dichten van dergelijke "mazen" is zinloos. Als mensen geld naar de politiek willen sluizen, vinden ze wel een manier om dat te doen.107
Zelfs als regulering particulier geld in de politiek effectief zou kunnen beperken, zou dit een onheilspellend effect hebben: het beschermen van zittende politici. Zittende politici genieten naamsbekendheid en krijgen meer aandacht in de pers, waardoor ze een groot voordeel hebben op uitdagers. De enige hoop voor de meeste uitdagers is daarom voldoende geld bijeen te brengen om de kiezers te vertellen wie ze zijn en wat hun boodschap is. Maar het beperken van bijdragen maakt deze lastige taak moeilijker, waardoor zij nog meer benadeeld worden.108
Sommigen beweren dat dit geen probleem zou zijn als we publiek gefinancierde verkiezingen zouden hebben. Hoewel dat betwistbaar is, zijn zulke verkiezingen om andere redenen problematisch. Het herverdelen van rijkdom van individuen naar politici is al erg genoeg. Maar mensen dwingen politieke toespraken te subsidiëren waar ze het niet mee eens zijn, is onverdedigbaar. Bovendien kan de overheid zeker niet elke potentiële uitdager financieren. Wie moet er dan geld krijgen? En hoeveel zouden ze moeten krijgen? Over deze vragen kan niet eerlijk of rationeel worden beslist als de bron van het geld onwettig is.
Dit brengt ons bij het grootste probleem van de regelgeving voor campagnefinanciering: Het schendt het Eerste Amendement. Het Hooggerechtshof heeft dit in zaken als Citizens United v. FEC (2010) erkend, zij het op inconsistente wijze.109 Voorstanders van regulering zijn het hier echter absoluut niet mee eens. Geld, zo argumenteren zij, is geen meningsuiting. Dat is waar, maar niet relevant. Het recht op vrije meningsuiting omvat het recht om geld te geven, aan te nemen of uit te geven met het doel te spreken. Communiceren met een massapubliek kost geld. Het beperken van geld dat gebruikt wordt voor meningsuiting beperkt de vrijheid van meningsuiting.
Politieke uitgaven door bedrijven moeten op dezelfde manier worden behandeld als die van individuen of andere organisaties. Het Eerste Amendement zegt: "Het Congres zal geen wet maken ... die de vrijheid van meningsuiting of van de pers beperkt." Er staat niet: "behalve voor bedrijven." Wij erkennen dat nieuws- en mediabedrijven het recht hebben kandidaten te steunen of tegen te werken, maar wij zouden moeten erkennen dat alle bedrijven dit recht hebben. Een redactioneel artikel in een krant waarin een kandidaat wordt gesteund, verschilt in principe niet van een bedrijf dat een reclamespot sponsort voor hetzelfde doel.
In tegenstelling tot sommigen die ontkennen dat regelgeving voor campagnefinanciering de vrijheid van meningsuiting beperkt, geven anderen openlijk toe dat dit wel het geval is. Senator Whitehouse stelt dat om corruptie te bestrijden, "het recht op vrije meningsuiting moet wijken. "110 Laat staan de corruptie waar dat toe leidt. Professor Owen Fiss van Yale betoogt echter dat we sommige sprekers moeten beperken als ze te effectief zijn. "De staat," zegt hij, "moet misschien zelfs de stemmen van sommigen het zwijgen opleggen om de stemmen van anderen te kunnen horen. Soms is er gewoon geen andere manier. "111
Zelfs als regulering van de campagnefinanciering, ondanks haar onoverkomelijke problemen, op de een of andere manier de democratie zou kunnen "repareren", zoals sommigen beweren, dan zou het nog geen oplossing zijn voor het disfunctioneren en de onrechtvaardigheid van een gemixte economie. Waarom niet? Omdat geld niet datgene is wat de politiek corrumpeert. Met of zonder geld, politiek wordt corrupt wanneer het niet geleid wordt door objectieve principes.
Merk op dat de sterkste voorstanders van meer democratie ook de sterkste voorstanders zijn van een staat met meer regels en voorzieningen - zij het een meer democratische staat die vrij is van de invloed van het bedrijfsleven. "Wij, het volk," zegt Korten, "moeten bedrijven hun macht ontnemen. "112 Dit zou leiden, zo wordt ons verteld, tot minder vriendjespolitiek en minder corporate welfare. Ondertussen leidt "meer democratie", leggen Page en Gilens uit, tot "overheidsbeleid dat de wil van alle Amerikanen weerspiegelt. "113 Welk beleid? Universele gezondheidszorg, gratis collegegeld, een hoger minimumloon, en een grotere herverdeling van rijkdom om "ongelijkheid" te bestrijden. "Een echte democratie," zegt Chomsky, "moet zijn wat we vandaag de dag een welvaartsstaat noemen - in feite een extreme vorm daarvan, veel verder dan alles wat we ons in deze eeuw hebben voorgesteld.
Een meer democratische staat, die zogenaamd zou voorkomen dat de overheid rechten schendt ten voordele van bedrijven, zou nog steeds rechten schenden. Een staat van regulering en uitkeringen die wordt bestuurd volgens de wensen van de meerderheid is even onrechtvaardig als een die wordt bestuurd volgens de wensen van een politiek verbonden minderheid. (De Amerikaanse gemengde economie heeft elementen van beide.) In beide gevallen is het systeem in wezen hetzelfde; het enige verschil is de hoeveelheid en de identiteit van de slachtoffers.
Is de meerderheidsregel echter geen geldige basis om het overheidsbeleid te bepalen? Als de meerderheid een op regelgeving gebaseerde staat wil, legitimeert dat dat dan niet? Tenslotte is, zoals Hartmann opmerkt, de vraag voor een democratie: "wat is de wil van het volk? "115 En velen geloven dat de stichters van Amerika een democratie wilden creëren. Voormalig afgevaardigde Jim Leach zegt: "Onze stichters ... hebben zich veel moeite getroost om een systeem op te zetten dat democratisch zou zijn. "116
Deze opvatting is onjuist. "Men heeft opgemerkt ... dat een zuivere democratie, als zij uitvoerbaar was, de meest volmaakte regering zou zijn. De ervaring heeft bewezen dat geen enkel standpunt in de politiek onjuister is dan dit. "117 De man die dit zei was niet een autocraat maar medeauteur van The Federalist Papers, Alexander Hamilton. "Er is nog nooit een democratie geweest," merkte John Adams op, "die geen zelfmoord heeft gepleegd. "118 De stichters hebben zich veel moeite getroost om geen democratie te creëren, maar een systeem met waarborgen ertegen. Dit systeem is een constitutionele republiek. "We vormen nu een republikeinse regering," zei Hamilton; "Echte vrijheid wordt niet gevonden in despotisme of de uitersten van de democratie."119
Hoewel "democratie" en "republiek" soms door elkaar worden gebruikt, stelden de stichters ze niet aan elkaar gelijk. De primaire definitie van democratie - of zuivere democratie - is een onbeperkte meerderheidsregel.
Sommige politieke theoretici beweren dat we een fundamentele keuze hebben tussen twee alternatieven: "heerschappij door het volk" of "heerschappij door elites." Of zoals Reich het formuleert: "Het is democratie of oligarchie. "120 Dit is niet de fundamentele kwestie, en het is een vals alternatief. (De federale regering heeft kenmerken van beide: Het Huis van Afgevaardigden wordt door het volk gekozen, maar het Hooggerechtshof niet, evenmin als de Senaat vóór de ratificatie van het Zeventiende Amendement in 1913).
Wie regeert en hoe zij worden gekozen zijn belangrijke maar secundaire vragen. De primaire vraag is het doel waarvoor zij regeren. Zonder een rationeel doel kan een regering door het volk even onderdrukkend zijn als een regering door elites. De bevoegdheden van degenen die regeren moeten daarom beperkt en specifiek omschreven zijn. En de institutionele structuur van de regering moet zo worden ontworpen dat misbruik van die bevoegdheden wordt tegengegaan. Eén manier is verkiezingen, een methode om te kiezen wie zal regeren, om hun macht te controleren, en om hen vreedzaam af te zetten wanneer dat nodig is.
Maar verkiezingen zijn niet de enige methode en ook niet voldoende om de politieke macht te controleren. Hoewel de Grondwet democratische elementen bevat, zijn zij niet het essentiële, het bepalende of het belangrijkste onderdeel van het politieke systeem dat de grondleggers in het leven hebben geroepen.121 Verkiezingen zijn een van de vele instellingen - van federalisme tot een tweekamerstelsel voor de wetgevende macht, van de Bill of Rights tot een onafhankelijke rechterlijke macht, van het kiescollege tot checks and balances, van opgesomde bevoegdheden tot scheiding der machten. Het doel van deze instellingen - en het bepalende kenmerk van de constitutionele republiek die de stichters in het leven hebben geroepen - is niet de meerderheidsregel te verankeren, maar de individuele rechten te beschermen. De Onafhankelijkheidsverklaring stelt dit doel expliciet: "om deze rechten [op leven, vrijheid en het nastreven van geluk] veilig te stellen zijn regeringen onder de mensen ingesteld, die hun gerechtvaardigde macht ontlenen aan de instemming van de geregeerden."
Toch heeft sinds het progressieve tijdperk rond de eeuwwisseling van de 20e eeuw een "progressieve" intellectueel-politieke beweging geprobeerd de Grondwet terzijde te schuiven.122 Het New Deal Hooggerechtshof heeft bijvoorbeeld het principe van beperkte, opgesomde bevoegdheden (het Tiende Amendement en Artikel I, sectie 8) teniet gedaan in zaken als Helvering v. Davis (1937), United States v. Carolene Products (1938), en Wickard v. Filburn (1942).123 Dit zette de deur open voor de enorme groei van de regulerende welvaartstaat.
Maar de "progressieve" voorstanders van de democratie hebben niet genoeg aan het onderuit halen van de opgesomde bevoegdheden. Zij hekelen ook de Senaat en het Hooggerechtshof, het kiescollege en de scheiding der machten.124 Deze "ondemocratische kenmerken van ons politieke systeem", aldus Page en Gilens, verhinderen "de goedkeuring van nieuw beleid dat de grote meerderheid van de Amerikanen wil."125
Dat is nu juist het punt. De fatale fout van een zuivere democratie is het ontbreken van institutionele waarborgen om te voorkomen dat de meerderheid de rechten van anderen wegstemt. James Madison begreep dit. "Democratieën," zei hij, "zijn onverenigbaar gebleken met persoonlijke veiligheid en eigendomsrechten."126
Als meer democratie minder grenzen aan de politieke macht betekent, zal dat geen einde maken aan cronyisme en corruptie van een gemixte economie. Waarom niet? Omdat deze "oplossing" er niet alleen niet in slaagt het probleem op te lossen, maar het probleem verergert. Het probleem is niet dat bedrijven te veel macht hebben; het is dat de overheid te veel macht heeft.
Scheiding van economie en staat
Zoals we hebben gezien, wanneer de overheid de macht heeft om rijkdom te herverdelen en in te grijpen in economische aangelegenheden, dwingt dit ondernemingen e belangen groepen om invloed uit te oefenen op de manier waarop zij die macht gebruikt. En degenen met de diepste zakken en de meeste politieke connecties zullen het best geplaatst zijn om politieke macht uit te buiten voor hun eigen doeleinden.
Sommigen zeggen dat dit aantoont waarom cronyisme verkeerd is: het bevoordeelt de "grote jongens" meer dan de "kleine jongens". Auteurs Brink Lindsey en Steven M. Teles van het Niskanen Center vragen zich af: "Hoe kunnen we een welvaarts- en regelgevende staat hebben die sterk genoeg is om een moderne economie te ondersteunen en de resultaten ervan aanvaardbaar eerlijk te maken, terwijl we die macht niet gebruiken om simpelweg middelen over te hevelen naar de machtigsten en best georganiseerden? "127 Dit is een beladen vraag. Het gaat er niet om of de regulerende en welvaartstaat de rijken of de armen, de machtigen of de machtelozen bevoordeelt. Cronyisme is verkeerd, niet omdat het de "verkeerde mensen" ten goede komt, maar omdat het individuele rechten schendt. De vraag is niet: Wie moet de regering bevoorrechten ten koste van anderen? De vraag is: Moet de regering die macht hebben?
Nee, dat moet ze niet.
Cronyisme, politieke afpersing en lobbyen voor speciale belangen volgen onvermijdelijk uit een regering met de macht om zich met de economie te bemoeien. De oplossing voor het disfunctioneren en de onrechtvaardigheid van een gemixte economie is daarom een niet gemixte economie, een economie gescheiden van de staat. En dit betekent de afschaffing van de regulerende staat. In een dergelijk systeem zou de macht van de overheid grondwettelijk beperkt zijn tot het beschermen van individuele rechten. In een economische context bestaat dit uit het verbieden van diefstal en fraude, het handhaven van contracten, het beslechten van aansprakelijkheidsgeschillen - en niets anders.
Dit systeem - het systeem waarin economie en staat volledig gescheiden zijn - is het laissez-faire kapitalisme. Sommige intellectuelen beweren echter dat het kapitalisme de schuld van cronyisme verdient. “Crony-kapitalisme," zegt Conor Lynch (Salon), "is geen perversie van 'zuiver kapitalisme', het is er gewoon een natuurlijke evolutie van. "128 Professor Luigi Zingales zegt: "Zuiver laissez-faire kan crony-kapitalisme voortbrengen. "129 Volgens de economen Michael Munger en Mario Villarreal-Diaz leidt "de weg naar vriendjespolitiek rechtstreeks door het kapitalisme."130
Het probleem met deze zienswijze is, behalve dat het bewijsmateriaal ontbreekt, dat cronyisme al lang voor het kapitalisme bestond. Merk verder op dat staatsregimes met de meest zwaar gecontroleerde, minst kapitalistische economieën de meeste vriendjespolitiek en corruptie kennen.131 Ja, semi-kapitalistische systemen ( gemixte economieën) vertonen cronyisme, maar zoals dit artikel heeft laten zien, is cronyisme het gevolg van overheidsbemoeienis, niet van kapitalisme.
Door de hele geschiedenis heen hebben sommige mensen politieke gunsten nagestreefd ten koste van anderen. Zulk gedrag kan alleen worden ingeperkt in een systeem waarin politieke macht naar behoren wordt beperkt. Ontdaan van haar autoriteit om rijkdom te herverdelen en in te grijpen in de economie, zou de regering geen macht hebben om sommigen te bevoordelen of anderen te bestraffen.
Bedrijven en speciale belangengroepen zouden geen reden hebben om te lobbyen voor gunsten als de overheid geen gunsten te verlenen heeft.132 Bedrijven zouden ook niet hoeven te lobbyen uit zelfverdediging als de overheid geen macht van leven en dood over hen zou hebben. En bij gebrek aan dergelijke macht zouden politici bedrijven niet kunnen bedreigen met schadelijke wetgeving om van hen campagnebijdragen af te persen.
Individualisme, collectivisme en de grondwet
Als het scheiden van economie en staat een regering vereist die grondwettelijk beperkt is tot het beschermen van individuele rechten, en als dit de problemen van een gemixte economie oplost, waarom zijn de Verenigde Staten dan verworden tot een regelgevende welvaarstaat?
De grondwet van de V.S. was ontworpen om tegen zo'n ontwikkeling te beschermen. Dus wat ging er mis? Het New Deal Hooggerechtshof heeft, zoals we hebben gezien, het principe van beperkte, opgesomde bevoegdheden teniet gedaan - en dit kwam voort uit een "progressieve" intellectueel-politieke beweging, een beweging die zich inzette om de geest, de essentie en het doel van de Grondwet uit te hollen.133
De Grondwet alleen is niet genoeg. Zij is niet bestand tegen een langdurige gezamenlijke poging om haar te ondermijnen. Een grondwet die is opgesteld om de rechten van het individu te beschermen vereist een individualistische filosofie in de cultuur om haar in stand te houden.
Een dergelijke filosofie erkent dat het leven van het individu niet aan anderen maar aan hemzelf toebehoort. Zijn leven is zijn verantwoordelijkheid, en hij moet het onderhouden door zijn eigen denken en inspanning. Om een bloeiend leven te leiden, moet hij vrij zijn om zijn geluk na te streven en vrijwillig met anderen om te gaan. Hij moet vrij zijn om dit alles na te streven. De rechten van het individu zijn geen schenkingen van de maatschappij die zij kan herroepen. Het beginsel van de individuele rechten is niet willekeurig of subjectief, maar vloeit voort uit de objectieve eisen van het menselijk leven. Omdat het leven beredeneerde actie vereist, moet het individu vrij zijn te handelen naar zijn eigen denken en oordeel, zolang hij de vrijheid van anderen om hetzelfde te doen respecteert (het recht op vrijheid). En omdat het leven het voortbrengen van materiële waarden vereist, moet het individu rechtmatig eigenaar zijn van de rijkdom die hij creëert (het recht op eigendom). Dit is, in het kort, de filosofie die nodig is om een grondwet te behouden die rechten beschermt.134
Een tegengestelde doctrine echter, inspireerde de beweging om de grondwet uit te hollen. Deze doctrine verheft de maatschappij boven het individu. Zij beschouwt het individu niet als een doel op zich, maar als een middel tot het doel van anderen. Het roept op tot het opofferen van zijn belangen aan het "algemeen belang." Het roept op tot het ondergeschikt maken van zijn rechten aan de "wil van het volk". Het roept op tot beperking van zijn vrijheid voor het "algemeen welzijn." Het roept op tot het schenden van zijn privacy voor het "grotere goed." Het roept op tot het afnemen van zijn rijkdom voor het "algemeen welzijn." We moeten "het eens zijn over een reeks verantwoordelijkheden die door alle leden worden gedeeld," zegt Reich, "waarbij bepaalde offers worden gevraagd voor het algemeen welzijn. "135 Deze doctrine is collectivisme.
Van de Progressieve periode tot de New Deal, tot de Great Society, tot de jaren 2010, hebben "progressieve" presidenten hun politieke agenda's in collectivistische termen geformuleerd. President Theodore Roosevelt zei dat we een "gedeeltelijke vervanging van collectivisme voor individualisme nodig hebben. "136 President Franklin D. Roosevelt zei dat zijn beleid "een bereidheid vereist om individuele voordelen op te offeren, om samen te werken voor het algemeen welzijn. "137 "We moeten allemaal leren," zei president Lyndon B. Johnson zei: "We moeten allemaal leren om onze individuele verschillen te overbruggen voor het algemeen belang. "138 "Mijn dagen," ging hij verder, "zijn besteed aan het proberen ... om de dollars van het publiek te gebruiken voor het algemeen belang. "139 President Barack Obama zei: "De oproep om offers te brengen voor het grotere goed van het land blijft een verplichting van het burgerschap. "140
Het belangrijkste doel van de overheid, zo vertellen collectivisten ons, is niet het beschermen van de rechten van het individu. In plaats daarvan, zoals Bakan zegt, is het "enige doel" van de overheid "het publieke belang te beschermen en te bevorderen en de wil van het volk te weerspiegelen. "141 Het verzekeren van "het algemeen welzijn", zo betoogt Hartmann, is "waarom we überhaupt een overheid hebben. "142 Volgens Lindsey en Teles "worden in de ideale democratie de mechanismen van de overheid ... omgezet in beleid dat het algemeen welzijn dient. "143
Het "algemeen belang", het "algemeen welzijn", het "algemeen nut" en dergelijke - wat betekenen deze vage clichés? "Er is een verwarrend gebrek aan consistentie," merkt Edwards op, "in het bepalen waar het algemeen belang ligt. "144 Als dat zo is, wat is dan de standaard om het te definiëren? "De uiteindelijke scheidsrechter van het algemeen welzijn," zegt politiek analist Jay Cost, "moet het publiek zelf zijn. "145 De betekenis van deze slagzinnen hangt af van de steeds veranderende wil van het publiek. Wat het "algemeen belang" of het "openbaar belang" is, is ongrijpbaar en niet-objectief.
Hoewel collectivistische slagzinnen geen duidelijke betekenis hebben, hebben politici, intellectuelen en speciale belangengroepen wel een duidelijk doel met het gebruik ervan: het rationaliseren van een interventionistische overheid. John Hawkins (National Review) zegt dat het opsplitsen van grote tech-bedrijven "de macht van deze bedrijven zou verminderen en het algemeen belang zou dienen. "146 Harvard Professor Howard E. Gardner zegt: "Ik ben voorstander van het uitvaardigen van regels . . die mensen en instellingen een duwtje in de rug geven [lees: dwingen] in de richting van het algemeen belang. "147 Volgens Korten omvatten beleidsmaatregelen "in het algemeen belang" onder meer "het opbreken van bedrijfsmonopolies" (alle grote bedrijven), "de rechtvaardige verdeling van eigendom" (eigendom van sommigen afpakken om aan anderen te geven), "een leefbaar loon voor werkende mensen" (werkgevers dwingen hogere lonen te betalen), en "een progressief belastingsysteem" (waarbij sommigen veel zwaarder worden belast dan anderen).148
Als er nog twijfels bestaan over het doel van collectivistische slagzinnen, dan legt Korten die bloot. "De overheid", zegt hij, "moet dwingende macht gebruiken in het algemeen belang, inclusief de macht om bezit te confisqueren. "149 Dat is de onverhulde essentie van de regulerde welvaartstaat - rechtstreeks van een van zijn meest uitgesproken voorstanders.
Overheidsbeleid dat de rijkdom van het individu steelt, zijn vrijheid beperkt en hem dwingt tegen zijn eigen oordeel in te handelen is immoreel. Daarom moet de op regulering gebaseerde staat worden afgeschaft. Maar om dit te bereiken moeten we collectivisme verwerpen en het ontmaskeren voor wat het is: een rationalisatie op grote schaal voor het schenden van individuele rechten.
De overleden historicus Howard Zinn, een icoon van links, zei: "'big government' ... is here to stay. De enige vraag is: wie zal het dienen?" Hij was duidelijk over wie hij dacht dat het zou moeten dienen. Nadat hij een regering had afgekeurd die de zakenwereld en de "rijke klassen" diende, zei hij: "Wij willen [een] regering" die, onder andere, "iedereen gratis medische zorg geeft en daarvoor betaalt uit een hervormd belastingsysteem dat werkelijk progressief is. "150 Dus de regering dient ofwel de "1 procent" ten koste van de "99 procent" of zij dient de "99 procent" ten koste van de "1 procent". Maar dit is een vals alternatief.
Links-collectivistische-progressieve voorstanders van democratie, zoals Zinn, zijn tegen cronyisme omdat het de "verkeerde mensen" - de "1 procent" - ten goede komt. Maar hun verzet tegen corronyisme zal niet helpen om er een eind aan te maken. Door de grondwettelijke grenzen aan de politieke macht te ondermijnen en op te roepen tot nog minder grenzen aan die macht, hebben zij het probleem alleen maar verergerd.151
Zinn verwerpt de mogelijkheid van een systeem zonder slachtoffers, een systeem dat gebaseerd is op een grondwettelijk beperkte, rechten-beschermende regering - een regering die geen "winnaars en verliezers" mag kiezen, een regering die iedereen gelijk acht voor de wet, een regering die rechtvaardig is. Dit is de enige vorm van overheid die bestand is tegen cronyisme, en in tegenstelling tot wat Zinn beweert, is dit precies waar we naar moeten streven. Belangrijker nog, we moeten ook streven naar een cultuur die het onmisbare fundament van zo'n regering omarmt: een individualistische filosofie.
Eindnoten
1. Robert Reich, “Break up Facebook (and While We’re at It, Google, Apple and Amazon),” The Guardian, November 20, 2019, https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/nov/20/facebook-google-antitrust-laws-gilded-age.
2. Liz Kennedy, “Corporate Capture Threatens Democratic Government,” Center for American Progress, March 29, 2017, https://www.americanprogress.org/issues/democracy/news/2017/03/29/429442/corporate-capture-threatens-democratic-government/.
3. Noam Chomsky, How the World Works (New York: Soft Skull Press, 2011), 157.
4. Chris Hedges, “We Must Understand Corporate Power to Fight It,” Truthdig, June 13, 2016, https://www.truthdig.com/articles/we-must-understand-corporate-power-to-fight-it/.
5. Senator Sheldon Whitehouse with Melanie Wachtell Stinnett, Captured: The Corporate Infiltration of American Democracy (New York: New Press, 2017), 3–4.
6. Robert Monks, “The Corporate Capture of the United States,” Harvard Law School Forum on Corporate Governance, January 5, 2012, https://corpgov.law.harvard.edu/2012/01/05/the-corporate-capture-of-the-united-states/.
7. George Monbiot, “Is This the End of Civilisation? We Could Take a Different Path,” The Guardian, January 24, 2018, https://www.theguardian.com/commentisfree/2018/jan/24/end-civilisation-take-different-path.
8. Benjamin I. Page and Martin Gilens, Democracy in America? What Has Gone Wrong and What We Can Do About It (Chicago: University of Chicago Press, 2017), loc. 4019.
9. Whitehouse and Stinnett, Captured, 150.
10. “2020 Democratic Hopeful Tom Steyer: We Shouldn’t Put an Arbitrary Lid on the Dreams of Americans,” Fox News, October 16, 2019, https://video.foxnews.com/v/6095375682001/#sp=show-clips.
11. Wendell Potter and Nick Penniman, Nation on the Take: How Big Money Corrupts Our Democracy and What We Can Do about It (New York: Bloomsbury Press, 2016), 167.
12. Ralph Edward Gomory and Richard E. Sylla, “The American Corporation,” Daedalus, Spring 2013, https://www.amacad.org/publication/american-corporation.
13. Lawrence Lessig, Republic, Lost: How Money Corrupts Congress—and a Plan to Stop It (New York: Twelve, 2011), 169.
14. Quotable Elizabeth Warren, edited by Frank Marshall (New York: Skyhorse, 2014), 78.
15. David C. Korten, When Corporations Rule the World, 20th Anniversary Edition (Oakland: Berrett-Koehler, 2015), 312.
16. Ralph Nader, “Taming the Giant Corporation,” May 29, 2007, https://nader.org/2007/05/29/taming-the-giant-corporation/.
17. Bernie Sanders, “Get Corporate Money out of Politics,” https://berniesanders.com/issues/money-out-of-politics/.
18. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 261.
19. Lee Drutman, The Business of America Is Lobbying: How Corporations Became Politicized and Politics Became More Corporate (New York: Oxford University Press, 2015), loc. 516, 1021–31, 1059, 2112–39, 4516–24.
20. “The Most (And Least) Lucrative Committees in Congress,” NPR, April 6, 2012, https://www.npr.org/sections/money/2012/04/06/149714908/the-most-and-least-valuable-committees-in-congress-in-1-graph; Jay Cost, A Republic No More: Big Government and the Rise of American Political Corruption (New York: Encounter Books, 2015), 273; Potter and Penniman, Nation on the Take, 9.
21. As I said, corporations cannot contribute directly to a politician’s campaign. When referring to corporate contributions, therefore, I am referring to contributions from a corporation’s PAC or individual contributions from a corporation’s executives.
22. Karl Evers-Hillstrom, “Lobbying Spending in 2019 Nears All-Time High as Health Sector Smashes Records,” OpenSecrets.org, January 24, 2020, https://www.opensecrets.org/news/2020/01/lobbying-spending-in-2019-near-all-time-high/; “Cost of Election,” OpenSecrets.org, https://www.opensecrets.org/overview/cost.php.
23. David Vogel, Fluctuating Fortunes: The Political Power of Business in America (New York: Basic Books, 1989), 34; Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 338–48, 516–24, 1258–77, 1696–1704.
24. Lewis F. Powell Jr., “The Memo,” Powell Memorandum: Attack on American Free Enterprise System (1971), https://scholarlycommons.law.wlu.edu/powellmemo/1.
25. Vogel, Fluctuating Fortunes, 199; Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 1420.
26. Vogel, Fluctuating Fortunes, 197, 207.
27. Fred S. McChesney, “‘Pay to Play’ Politics Examined, with Lessons for Campaign-Finance Reform,” Independent Review 6, no. 3 (Winter 2002): 347, https://www.independent.org/pdf/tir/tir_06_3_mcchesney.pdf.
28. Lessig, Republic, Lost, 91.
29. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 1466.
30. These figures are in 2012 dollars. “Government Spending Chart: Various Items, US FY 1960 to FY 1980,” https://www.usgovernmentspending.com/spending_chart_1960_1980USk_21s2li111lcn_10f00f20f40f.
31. Clyde Wayne Crews Jr., Ten Thousand Commandments: An Annual Snapshot of the Federal Regulatory State (Washington, D.C.: Competitive Enterprise Institute, 2011), 15, http://cei.org/sites/default/files/Wayne%20Crews%20-%2010,000%20Commandments%202011.pdf; “Reg Stats,” GWU Regulatory Studies Center, https://regulatorystudies.columbian.gwu.edu/reg-stats.
32. John R. Lott Jr., “A Simple Explanation for Why Campaign Expenditures Are Increasing: The Government Is Getting Bigger,” Journal of Law & Economics 43, no. 2 (2000), https://www.jstor.org/stable/10.1086/467459; Cost, Republic No More, 188; Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 524, 1438–56, 1704, 1767, 3670, 3707–16, 4473–82.
33. Frédéric Bastiat, The Law, translated by Dean Russell (Irvington-on-Hudson: Foundation for Economic Education, 1998), 14.
34. “History,” Business Roundtable, https://s3.amazonaws.com/brt.org/archive/legacy/uploads/studies-reports/downloads/BRT_History_1172011.pdf.
35. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 1578, 3875.
36. Neil A. Lewis, “Medical Industry Showers Congress with Lobby Money,” New York Times, December 13, 1993, https://www.nytimes.com/1993/12/13/us/medical-industry-showers-congress-with-lobby-money.html.
37. Theodoric Meyer, “Small-, Mid-Sized Companies Help Sustain Tariff Lobbying Boom,” Politico, October 10, 2019, https://www.politico.com/newsletters/politico-influence/2019/10/10/small-mid-sized-companies-help-sustain-tariff-lobbying-boom-780154.
38. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 1737.
39. Quoted in Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 348, 1212.
40. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 192–200, 286–93, 309, 1712, 2943–53, 3121, 4490.
41. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 3052–60, 3156.
42. Whitehouse and Stinnett, Captured, 200, 59.
43. Cassandra Clark, “Pharmacide: The Pharmaceutical Industry’s Self-Destructive Effort to Loot America,” The Objective Standard 4, no. 4 (Winter 2009–2010): 11–19; John N. Friedman, “The Incidence of the Medicare Prescription Drug Benefit: Using Asset Prices to Assess its Impact on Drug Makers,” January 8, 2009, https://pdfs.semanticscholar.org/c546/293f7bde0bc8b7606ec20ffa401bb3d44175.pdf.
44. “Medicare—CBO’s April 2018 Baseline,” Congressional Budget Office, https://www.cbo.gov/system/files?file=2018-06/51302-2018-04-medicare.pdf.
45. “Rep. Billy Tauzin—Louisiana District 03,” OpenSecrets.org, https://www.opensecrets.org/members-of-congress/summary?cid=N00005372.
46. Potter and Penniman, Nation on the Take, 109–11.
47. Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 744.
48. Vern McKinley, Financing Failure: A Century of Bailouts (Oakland: Independent Institute, 2011), 130, 142–43, 198, 212–14, 246, 256, 300, 306–9.
49. McKinley, Financing Failure, 144, 170–73, 179, 294–95.
50. Some banks, including Wells Fargo, JPMorgan, and BB&T did not need the TARP bailout. But Paulson forced them to take it because he did not want the markets to know which banks were insolvent. “Document: Paulson Forced 9 Banks into Bailout,” NBC News, May 5, 2009, http://www.nbcnews.com/id/30750868/ns/business-stocks_and_economy/t/documents-paulson-forced-banks-bailout/.
51. Eric Lipton and Raymond Hernandez, “A Champion of Wall Street Reaps Benefits,” New York Times, December 13, 2008, https://www.nytimes.com/2008/12/14/business/14schumer.html.
52. Atif Mian, Amir Sufi, and Francesco Trebbi, “The Political Economy of the US Mortgage Default Crisis,” American Economic Review 100, no. 5 (December 2010): https://www.jstor.org/stable/41038752.
53. Benjamin M. Blau, Tyler J. Brough, and Diana W. Thomas, “Corporate Lobbying, Political Connections, and the Bailout of Banks,” Journal of Banking & Finance 37, no. 8 (August 2013): https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S037842661300188X?via%3Dihub.
54. “Dwayne Andreas,” Frontline, https://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/president/players/andreas.html.
55. Timothy P. Carney, The Big Ripoff: How Big Business and Big Government Steal Your Money (Hoboken, NJ: Wiley, 2006), 223–41.
56. Potter and Penniman, Nation on the Take, 158–60.
57. Caitlin Dewey, “Why Americans Pay More for Sugar,” Washington Post, June 8, 2017, https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2017/06/08/why-americans-pay-more-for-sugar/; Potter and Penniman, Nation on the Take, 159–61; Carney, Big Ripoff, 61, 240–41; Lessig, Republic, Lost, 45, 48–49.
58. Joel Bakan, The Corporation: The Pathological Pursuit of Profit and Power (New York: Free Press, 2004), 102.
59. Timothy P. Carney, “Big Tax-Prep Companies Welcome IRS Regulation,” Washington Examiner, January 8, 2010, https://www.washingtonexaminer.com/timothy-p-carney-big-tax-prep-companies-welcome-irs-regulation; Timothy P. Carney, “Little Guys Fight H&R Block’s Regulatory Robbery,” Washington Examiner, March 13, 2012, https://www.washingtonexaminer.com/little-guys-fight-h-r-blocks-regulatory-robbery.
60. Timothy P. Carney, “Mattel Exempted from Toy Safety Law It Helped Write,” Washington Examiner, September 3, 2009, https://www.washingtonexaminer.com/timothy-p-carney-mattel-exempted-from-toy-safety-law-it-helped-write.
61. Timothy P. Carney, “How Many Lobbyists Does It Take to Change a Light Bulb?” Washington Examiner, December 28, 2007, https://www.washingtonexaminer.com/timothy-carney-how-many-lobbyists-does-it-take-to-change-a-light-bulb.
62. Timothy P. Carney, “Big Government Gets in Your Food, Hurts Small Farmers,” Washington Examiner, July 30, 2009, https://www.washingtonexaminer.com/timothy-p-carney-big-government-gets-in-your-food-hurts-small-farmers.
63. Mark Zuckerberg, “The Internet Needs New Rules. Let’s Start in These Four Areas,” Washington Post, March 30, 2019, https://www.washingtonpost.com/opinions/mark-zuckerberg-the-internet-needs-new-rules-lets-start-in-these-four-areas/2019/03/29/9e6f0504-521a-11e9-a3f7-78b7525a8d5f_story.html.
64. Robert A. G. Monks and Nell Minow, Power and Accountability (New York: HarperBusiness, 1991), 130–31.
65. Paul Toscano, “Subway ‘Wouldn’t Exist’ if Started Today Due to Regulations: Founder Deluca,” CNBC, February 27, 2013, https://www.cnbc.com/id/100501700.
66. Peter D. Schiff, The Real Crash: America’s Coming Bankruptcy—How to Save Yourself and Your Country (New York: St. Martin’s, 2012), 92.
67. Mark Green and Ralph Nader, “Economic Regulation vs. Competition: Uncle Sam the Monopoly Man,” Yale Law Journal 82, no. 5 (April 1973): 871, https://digitalcommons.law.yale.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=&httpsredir=1&article=6176&context=ylj.
68. Quotable Elizabeth Warren, 122.
69. Thom Hartmann, Unequal Protection: The Rise of Corporate Dominance and the Theft of Human Rights (Emmaus, PA: Rodale, 2004), 164.
70. Of course, any profits gained from government favoritism come at the cost of long-term harm to all businesses.
71. Timothy Sandefur, The Permission Society: How the Ruling Class Turns Our Freedoms into Privileges and What We Can Do about It (New York: Encounter Books, 2016), 104–18.
72. Žygimantas Juška, “The Effectiveness of Private Enforcement and Class Actions to Secure Antitrust Enforcement,” Antitrust Bulletin, August 16, 2017, https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/0003603X17719764; Ryan Young and Clyde Wayne Crews, “The Case against Antitrust Law: Ten Areas Where Antitrust Policy Can Move on from the Smokestack Era,” Competitive Enterprise Institute, April 17, 2019, https://cei.org/content/the-case-against-antitrust-law.
73. Lessig, Republic, Lost, 150; Drutman, Business of America Is Lobbying, loc. 699.
74. Andrea Seabrook and Alex Blumberg, “Take The Money and Run for Office,” NPR, March 30, 2012, https://www.npr.org/sections/money/2012/03/26/149390968/take-the-money-and-run-for-office.
75. Andrea Seabrook and Alex Blumberg, “Why Lobbyists Dodge Calls from Congressmen,” NPR, April 19, 2012, https://www.npr.org/sections/money/2012/04/19/150904641/why-lobbyists-dodge-calls-from-congressmen.
76. “Shock Audio: Facing ‘Obligations’ from Leadership, Democrat Congresswoman Leaves Voicemail for Lobbyist Cash,” Breitbart, September 15, 2010, https://www.breitbart.com/politics/2010/09/15/shock-audio-facing-obligations-from-leadership-democrat-congresswoman-leaves-voicemail-for-lobbyist-cash/; “Congresswoman’s Voicemail: Where’s My Bribe?,” YouTube, August 17, 2013, https://www.youtube.com/watch?v=mLKU8iw5fSs.
77. Frank James, “Andrew Breitbart Exposes How Politicians Raise Cash,” NPR, September 17, 2010, https://www.npr.org/sections/itsallpolitics/2010/09/17/129934516/andrew-breitbart-strikes-and-misses-again.
78. Quoted in Jenny Andersen, “Hedge Funds Court Washington,” New York Times, March 13, 2007, https://www.nytimes.com/2007/03/13/business/worldbusiness/13iht-hedge.4898874.html.
79. Andersen, “Hedge Funds Court Washington.”
80. “Hedge Funds: Lobbying,” OpenSecrets.org, https://www.opensecrets.org/industries/lobbying.php?cycle=2019&ind=F2700; “Hedge Funds: Long-Term Contribution Trends,” OpenSecrets.org, https://www.opensecrets.org/industries/totals.php?cycle=2020&ind=F2700.
81. “Hatch: MS ‘Knuckle-Headed,’” Wired, June 6, 2000, https://www.wired.com/2000/06/hatch-ms-knuckle-headed/.
82. Quoted in Lessig, Republic, Lost, 197.
83. Targeted corporate tax breaks are often called “tax subsidies” or “tax expenditures.” For a good explanation of why these terms are nonsensical, see George Reisman, “‘Tax Expenditures’: Not Taxing Is Allegedly Spending,” Mises Daily, April 1, 2013, https://mises.org/library/%E2%80%9Ctax-expenditures%E2%80%9D-not-taxing-allegedly-spending.
84. Some tax extenders, such as the R&D tax credit, have been made permanent. But these are exceptions, not the rule.
85. Peter Schweizer, Extortion: How Politicians Extract Your Money, Buy Votes, and Line Their Own Pockets (New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2013), 30–31, 34–38; Lessig, Republic, Lost, 203–7.
86. Fred S. McChesney, Money for Nothing: Politicians, Rent Extraction, and Political Extortion (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1997), 29–32, 55, 59–60, 71; Schweizer, Extortion, 13–14, 19, 41.
87. “Maxine Waters Threatens to Socialize Big Oil,” YouTube, September 12, 2009, https://www.youtube.com/watch?v=Y0BdKkEKTrs.
88. Quoted in Schweizer, Extortion, 9; David Fitzpatrick and Drew Griffin, “Ex-Shell Oil President: ‘I Felt Extorted,’” CNN, January 23, 2014, https://www.cnn.com/2014/01/23/politics/political-fundraising-griffin/index.html.
89. Richard A. Oppel Jr., “Documents Show Parties Often Mixed Fund-Raising and Policy,” New York Times, December 7, 2002, https://www.nytimes.com/2002/12/07/us/documents-show-parties-often-mixed-fund-raising-and-policy.html.
90. “Soft money” donations to political parties were banned under McCain-Feingold (2002).
91. “Hatch: MS ‘Knuckle-Headed.’”
92. Timothy P. Carney, “How Hatch Forced Microsoft to Play K Street’s Game,” Washington Examiner, June 24, 2012, https://www.washingtonexaminer.com/carney-how-hatch-forced-microsoft-to-play-k-streets-game.
93. Carney, Big Ripoff, 10–11.
94. Jordan Novet, “Bill Gates Says Letting Android Win Mobile Was His ‘Biggest Mistake’ at Microsoft,” CNBC, June 24, 2019, https://www.cnbc.com/2019/06/24/bill-gates-why-microsoft-missed-mobile-and-let-android-get-ahead.html.
95. Jonathan Allen and David Saleh Rauf, “Apple’s Lobbying Effort Not Yet Ripe,” Politico, May 9, 2012, https://www.politico.com/story/2012/05/apples-dc-lobbying-effort-has-yet-to-ripen-076073.
96. “Apple Inc,” OpenSecrets.org, https://www.opensecrets.org/orgs/summary.php?id=D000021754&cycle=A; Allen and Rauf, “Apple’s Lobbying Effort Not Yet Ripe.”
97. Whitehouse and Stinnett, Captured, xxi.
98. Whitehouse and Stinnett, Captured, 44.
99. Korten, When Corporations Rule the World, 311.
100. Robert B. Reich, The System: Who Rigged It, How We Fix It (New York: Knopf, 2020), 185.
101. Potter and Penniman, Nation on the Take, 192.
102. Potter and Penniman, Nation on the Take, 193.
103. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 94.
104. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 3141.
105. Potter and Penniman, Nation on the Take, 213.
106. Mickey H. Edwards, “The Case for Transcending Partisanship,” Daedalus, Spring 2013, https://www.amacad.org/publication/case-transcending-partisanship.
107. Bradley A. Smith, Unfree Speech: The Folly of Campaign Finance Reform (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2001), 24, 30, 37, 93–94, 104, 174–76, 178, 180–81, 194, 225.
108. Smith, Unfree Speech, 36, 50, 66–68, 70–73, 99–100, 102.
109. Steve Simpson, “Citizens United and the Battle for Free Speech in America,” The Objective Standard 5, no. 1 (Spring 2010): 13–32.
110. Whitehouse and Stinnett, Captured, 107.
111. Owen M. Fiss, The Irony of Free Speech (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1996), 4.
112. Korten, When Corporations Rule the World, 311.
113. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 3598.
114. Chomsky, How the World Works, 208.
115. Hartmann, Unequal Protection, 243.
116. James Leach, “Citizens United: Robbing America of Its Democratic Idealism,” Daedalus, Spring 2013, https://www.amacad.org/publication/citizens-united-robbing-america-its-democratic-idealism.
117. “New York Ratifying Convention. First Speech of June 21 (Francis Childs’s Version), [21 June 1788],” Founders Online, National Archives, https://founders.archives.gov/documents/Hamilton/01-05-02-0012-0011 (emphasis added).
118. “From John Adams to John Taylor, 17 December 1814,” Founders Online, National Archives, https://founders.archives.gov/documents/Adams/99-02-02-6371.
119. “Constitutional Convention. Remarks on the Term of Office for Members of the Second Branch of the Legislature, [26 June 1787],” Founders Online, National Archives, https://founders.archives.gov/documents/Hamilton/01-04-02-0108.
120. Reich, System, 165.
121. Gregory Salmieri, “On the Role of Voting in the American System of Government,” A New Textbook of Americanism: The Politics of Ayn Rand, edited by Jonathan Hoenig (Chicago: Capitalistpig Publications, 2018), 79.
122. Richard A. Epstein, How Progressives Rewrote the Constitution (Washington, DC: Cato Institute, 2006); Timothy Sandefur, The Right to Earn a Living: Economic Freedom and the Law (Washington, DC: Cato Institute, 2010).
123. Robert A. Levy and William Mellor, The Dirty Dozen: How Twelve Supreme Court Cases Radically Expanded Government and Eroded Freedom (New York: Sentinel, 2008), chaps. 1–2, 11.
124. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 954–63, 2601–8, 2952, 3592, 3904, 3939, 3954, 3994–4002.
125. Page and Gilens, Democracy in America?, loc. 916.
126. James Madison, “The Federalist Papers: No. 10 [November 23, 1787],” Avalon Project, https://avalon.law.yale.edu/18th_century/fed10.asp.
127. Brink Lindsey and Steven M. Teles, The Captured Economy: How the Powerful Enrich Themselves, Slow down Growth, and Increase Inequality (New York: Oxford University Press, 2017), 9.
128. Conor Lynch, “America’s Libertarian Freakshow: Inside the Free-Market Fetish of Rand Paul & Ted Cruz,” Salon, April 14, 2015, https://www.salon.com/2015/04/14/americas_libertarian_freakshow_inside_the_free_market_fetish_of_rand_paul_ted_cruz/.
129. Luigi Zingales, A Capitalism for the People: Recapturing the Lost Genius of American Prosperity (New York: Basic Books, 2012), 244.
130. Early in their article, Munger and Villarreal-Diaz argue that “it is at least possible that cronyism is intrinsic to and not separable from capitalism.” By the end of their article, they conclude that cronyism is intrinsic to capitalism, arguing that, “it is wrong to dismiss such problems [of cronyism] as having nothing to do with markets. The road to cronyism leads directly through capitalism”; Michael C. Munger and Mario Villarreal-Diaz, “The Road the Crony Capitalism,” Independent Review 23, no. 3 (Winter 2019): 343.
131. Randall G. Holcombe, Political Capitalism: How Economic and Political Power Is Made and Maintained (Cambridge: Cambridge University Press, 2018), 164–65; Randall G. Holcombe and Christopher J. Boudreaux, “Regulation and Corruption,” Public Choice 164, nos. 1–2 (July 2015): 75–85, http://home.fau.edu/cboudreaux/web/Corruption%20and%20Regulation%20final%20draft.pdf.
132. Abolishing the regulatory-entitlement state would not end all lobbying. New technology sometimes creates the need for government to define property rights. The businesses affected would probably lobby, as they have a legitimate interest in how those rights are defined.
133. Although the Constitution was a brilliant, epoch-making achievement, it did not establish a complete separation of economy and state. Nor did it fully protect individual rights, as it allowed the continued existence of slavery. The principles laid out in the Constitution, however, made possible the eventual abolition of slavery.
134. For an elaboration of such a philosophy, see Craig Biddle, “Individualism vs. Collectivism: Our Future, Our Choice,” The Objective Standard 7, no. 1 (Spring 2012): 19–28. And for a dramatization of this philosophy, see Ayn Rand, The Fountainhead (New York: Signet, 1943).
135. Robert B. Reich, I’ll Be Short: Essentials for a Decent Working Society (Boston: Beacon Press, 2002), 6.
136. Theodore Roosevelt, “Index C, Collectivism and Individualism,” Theodore Roosevelt Association, https://theodoreroosevelt.org/content.aspx?page_id=22&club_id=991271&module_id=339510&actr=4.
137. Franklin D. Roosevelt, “Address to the National Conference of Catholic Charities,” October 4, 1933, https://www.presidency.ucsb.edu/node/207705 (emphasis added).
138. Lyndon B. Johnson, “Remarks in Raleigh at North Carolina State College,” October 6, 1964, https://www.presidency.ucsb.edu/node/242491 (emphasis added).
139. Lyndon B. Johnson, “Remarks at a White House Conference With the Governors,” March 18, 1967, https://www.presidency.ucsb.edu/node/237919 (emphasis added).
140. Barack Obama, “Remarks in Independence, Missouri: ‘The America We Love,’” June 30, 2008, https://www.presidency.ucsb.edu/node/278611 (emphasis added).
141. Bakan, Corporation, 149.
142. Hartmann, Unequal Protection, 31.
143. Lindsey and Teles, Captured Economy, 17–18.
144. Edwards, “The Case for Transcending Partisanship.”
145. Cost, Republic No More, 191.
146. John Hawkins, “The Conservative Case for Breaking up Monopolies Such as Google and Facebook,” National Review, May 16, 2018, https://www.nationalreview.com/2018/05/breaking-up-tech-giants-conservative-case/.
147. Howard E. Gardner, “Reestablishing the Commons for the Common Good,” Daedalus, Spring 2013, https://www.amacad.org/publication/reestablishing-commons-common-good.
148. Korten, When Corporations Rule the World, 107.
149. Korten, When Corporations Rule the World, 118.
150. Howard Zinn, “A Little Disquisition on Big Government,” Third World Traveler, http://www.thirdworldtraveler.com/Zinn/Disquisition_BigGovt_HZOH.html.
151. Holcombe, Political Capitalism, 169, 174–78, 230–31, 271.
Comments